Patroni
„Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję mój Kościół.” (Mt 16,18)
Święty Piotr Apostoł
Święty Piotr Apostoł, znany pierwotnie jako Szymon, był synem rybaka z Betsaidy nad Jeziorem Galilejskim. Z zawodu również zajmował się rybołówstwem i prowadził proste życie wraz z rodziną. Jego brat Andrzej był jednym z pierwszych uczniów Jezusa i to właśnie on przyprowadził Szymona do Mistrza. Wtedy Chrystus nadał mu nowe imię: Kefas, co po grecku tłumaczy się jako „Piotr” – czyli „skała”.
Piotr szybko stał się jednym z najbliższych uczniów Jezusa. Towarzyszył Mu w najważniejszych momentach, jak Przemienienie na górze Tabor czy modlitwa w Getsemani. W Ewangeliach widzimy go jako człowieka żywiołowego, odważnego, ale także porywczego i słabego. To właśnie on wyszedł z łodzi, by kroczyć po wodzie ku Jezusowi, ale zwątpił i zaczął tonąć. W chwili próby, podczas męki Chrystusa, trzykrotnie zaparł się swojego Pana, lecz potem gorzko zapłakał i otrzymał przebaczenie.
Po zmartwychwstaniu Jezus powierzył Piotrowi szczególną misję: „Paś owce moje” (J 21,17). W ten sposób uczynił go widzialną głową Kościoła i fundamentem wspólnoty wierzących. Piotr przewodniczył pierwszej gminie chrześcijańskiej w Jerozolimie, a później udał się do Rzymu, gdzie głosił Ewangelię i umocnił Kościół w stolicy imperium. Według tradycji, zginął męczeńsko około 64 roku, ukrzyżowany głową w dół na własną prośbę, gdyż nie czuł się godny umrzeć tak jak jego Pan.
Święty Piotr jest pierwszym papieżem i opoką Kościoła. Jego grób znajduje się w Bazylice św. Piotra w Watykanie, która do dziś pozostaje sercem chrześcijaństwa. W liturgii wspominamy go 29 czerwca razem ze św. Pawłem Apostołem. Piotr pozostaje wzorem wiary, odwagi i zaufania Chrystusowi, mimo ludzkich słabości.
„W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem.” (2 Tm 4,7)
Święty Paweł Apostoł
Święty Paweł Apostoł, znany wcześniej jako Szaweł z Tarsu, był jednym z najważniejszych uczniów i misjonarzy w dziejach chrześcijaństwa. Urodził się około roku 5 w Tarsie w Cylicji jako obywatel rzymski, co dawało mu szczególne prawa. Z zawodu był namiotnikiem, a z przekonań gorliwym faryzeuszem, wychowanym w tradycji żydowskiej i wykształconym w szkole rabina Gamaliela.
Początkowo Paweł był zaciętym prześladowcą chrześcijan. To on czuwał przy kamienowaniu św. Szczepana, pierwszego męczennika. W drodze do Damaszku, dokąd zmierzał, by aresztować uczniów Jezusa, doznał jednak nadzwyczajnego nawrócenia: olśniony światłem i powalony na ziemię, usłyszał głos Chrystusa: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?”. To wydarzenie całkowicie odmieniło jego życie.
Od tej chwili Paweł stał się gorliwym głosicielem Ewangelii. Odbył trzy wielkie podróże misyjne, zakładając wspólnoty chrześcijańskie w Azji Mniejszej, Grecji i Italii. Jego listy do wiernych, pełne teologicznej głębi i duszpasterskich wskazówek, weszły do kanonu Nowego Testamentu i do dziś pozostają fundamentem nauki Kościoła.
Zakończył życie w Rzymie około roku 67, gdzie poniósł śmierć męczeńską przez ścięcie mieczem, jako obywatel rzymski. Jego grób znajduje się w bazylice św. Pawła za Murami. W liturgii Kościół czci go 29 czerwca, wspólnie ze św. Piotrem Apostołem. Święty Paweł pozostaje dla chrześcijan przykładem radykalnego nawrócenia, odwagi i niestrudzonego zapału misyjnego.
„Na koniec moje Niepokalane Serce zatriumfuje.” (słowa z objawień w Fatimie)
Najświętsza Maryja Panna z Fatimy
Najświętsza Maryja Panna z Fatimy jest tytułem Matki Bożej, który wiąże się z objawieniami maryjnymi w Portugalii w 1917 roku. W niewielkiej miejscowości Fatima troje dzieci: Łucja dos Santos oraz jej kuzyni Hiacynta i Franciszek Marto, doświadczyli sześciu spotkań z Maryją, które miały miejsce od 13 maja do 13 października. Objawienia te przeszły do historii jako jedno z najważniejszych wydarzeń maryjnych XX wieku.
Maryja w Fatimie wzywała do modlitwy różańcowej, pokuty i nawrócenia. Przekazała dzieciom trzy tajemnice, dotyczące m.in. wizji piekła, przyszłych losów świata i Kościoła oraz szczególnej roli papieża. Jej przesłanie nabrało wyjątkowego znaczenia w obliczu wojen i trudnych wydarzeń XX wieku, a wezwanie do modlitwy i pokuty pozostaje aktualne także dziś.
Szczególnym znakiem autentyczności objawień był tzw. cud słońca, którego świadkami było kilkadziesiąt tysięcy osób 13 października 1917 roku. Zjawisko to, opisane przez wielu naocznych świadków, umocniło wiarę wiernych i przyciągnęło rzesze pielgrzymów do Fatimy. Wydarzenie to zostało później uznane przez Kościół katolicki jako autentyczny znak działania Bożego.
Kult Matki Bożej Fatimskiej szybko rozprzestrzenił się na cały świat. Papieże wielokrotnie podkreślali znaczenie Jej orędzia, a św. Jan Paweł II zawierzył Jej cały świat po zamachu na swoje życie w 1981 roku. Wspomnienie liturgiczne Najświętszej Maryi Panny z Fatimy obchodzimy 13 maja, w rocznicę pierwszego objawienia. Maryja z Fatimy pozostaje znakiem nadziei, pokoju i nieustannego zaproszenia do modlitwy i zawierzenia Bogu.